Chujnia ogólna

Hej, piszę to żeby się zrelaksować i odstresować. Wiem, że de facto powinienem z tym iść do psychoterapeuty, ale sam nie umiem tego poukładać w głowie i jest tego za dużo, więc najpierw spróbuję napisać… Życie mnie wkurwia, ludzie mnie wkurwiają. Mam gorszy okres, może coś na pograniczu depresji. Więc chciałbym tu napisać.
Zacznę od tego, że trudno jest się przyznawać do własnych błędów czy porażek albo do tego, że się ma problemy ze sobą. Ale to jedyna droga do tego, by było lepiej…
Skończyłem 27 lat i parę szkół, ale czuję, że moje życie nie idzie w dobrym kierunku, a może czuję, że moje życie… nie idzie w żadnym kierunku. Że stoję w miejscu i się nie rozwijam. Mam tyle lat, ile mam, więc już nie jestem dzieckiem, ale w pewnym sensie (mentalnym) nadal nim pozostałem. Wstydzę się tego strasznie, bo ludzie to mogą odbierać jako niechęć do dorośnięcia, jednak to nie jest takie proste… Ja czasem chcę aż za bardzo.
Szczerze mówiąc, nie za bardzo wiem, jak to zmienić. Każdy radykalny krok będzie raczej krokiem w złą stronę. Im bardziej wkurzam się na swoje zachowanie, że nic mi nie wychodzi, że nie potrafię budować właściwych relacji z ludźmi, a właściwie w ogóle nie potrafię budować, bo potrafię tylko niszczyć – wtedy jest jeszcze gorzej… Wpadam w coraz większe koło nieakceptacji i zaczynam szukać winy, czasami w otoczeniu, ale najczęściej w sobie. Zamykam się wtedy strasznie i nie chcę z nikim rozmawiać, najlepiej czuję się wtedy sam ze sobą, bo czuję, że nikt mnie nie rozumie i nie akceptuje, a nie potrafię szukać pocieszenia np. w kontaktach z kolegami, których zresztą nie mam, bo jestem – jak by to powiedzieć – „męską cipką” i zawsze nią byłem, więc żaden normalny facet nie chce/nie chciał się ze mną przyjaźnić. Mam trochę koleżanek, ale te kontakty staram się ograniczać, bo nie przynoszą mi one za wiele dobrego, nie rozwijają mnie już.
Cóż mogę jeszcze dodać? Druga rzecz – nie potrafię lub wstydzę się mówić o sobie. Wydaje się mi to zawsze w jakiś sposób wymuszone lub sztuczne, wydaje mi się, że zatraciłem umiejętność „normalnej” rozmowy (zresztą nie jestem chyba w tym jedyny). To w naturalny sposób zamyka mi drogę do wielu kontaktów zawodowo-towarzyskich i utrudnia mi życie, co zrozumie raczej każda osoba nieśmiała.
Nie muszę chyba dodawać, że nie mam też za wielu znajomych i raczej małe szanse na znalezienie kogoś, kogo pokocham, lub założenie szczęśliwej rodziny.
Co do życia zawodowego, aktualnie jestem bez pracy. Z ostatniej pracy, która obiektywnie rzecz biorąc była dobrą posadą, zostałem zwolniony po pół roku, co i tak było w moim przypadku długim okresem zatrudnienia… Zwolnili mnie nie dlatego, że jestem jakiś głupi. Po prostu stanowisko, które zajmowałem, okazało się niepotrzebne. Tak to tłumaczyli, ale jestem przekonany, że gdybym był trochę inny (co raczej jest nie do zmiany), miał inny charakter, może większe „parcie na sukces” czy lepsze umiejętności interpersonalne, to utrzymałbym się na tej pozycji. To samo się tyczy każdej innej pracy, niechęć do zmian jest we mnie.
Problem jest w tym, że nie wiem również, co chcę robić w życiu. Jestem raczej filozofem niż działaczem. Raczej obserwatorem niż uczestnikiem wydarzeń.
Chciałbym wyjść z tych ról, ale to jest chyba we mnie za mocno zakorzenione… Nie znajduję tutaj za bardzo recepty…
Trudności sprawiają mi też „naturalne” kontakty, które umiem zaobserwować u innych. W ogóle inni ludzie wydają mi się normalni, kiedy się z nimi porównuję lub porównywałem. Ale kiedy próbuję naśladować tę ich „normalność”, zachowywać się jak oni, rozmawiać jak oni, czuję, że w moim wypadku wygląda to jakoś sztucznie i żałośnie, że jakoś mi te „normalne” rozmowy nie wychodzą… Przekonałem się o tym wiele razy, kiedy próbowałem być „miły” – może w moim przypadku uśmiech był wymuszony, może zanadto poszukujący akceptacji tam, gdzie takie poszukiwania raczej nie miały sensu.
Z tych lekcji nie wyciągnąłem niestety żadnych wniosków, nadal nie potrafię ignorować faktu, czy ktoś mnie lubi, czy nie, i tego, co o mnie myśli.
Inna kwestia jest taka, że nie mam konkretnego zawodu, ukończyłem studia filologiczne, znam język, może nawet w stopniu dobrym czy bardzo dobrym, ale – tak jak wieloma innymi narzędziami – nie potrafię się nim posługiwać… Nie tak, jak bym chciał i nie tak, jak by zapewne tego oczekiwali inni. I patrząc pod kątem tego, że niewiele innych praktycznych rzeczy potrafię, a nawet jeżeli mam uprawnienia (np. prawo jazdy), to raczej z nich nie korzystam, nie dziwię się swojemu niewesołemu położeniu i temu, że z lubością oddaję się użalaniu nad sobą.
Mam wiele wad, ale moją największą jest chyba to, że zdecydowanie za dużo myślę. O czym? Myślę, co zrobić ze swoim życiem, jak coś powiedzieć, jak z kimś rozmawiać, jak zmienić swoje życie na lepsze, jak dobrze wykorzystać dzień, dlaczego jest tak, a nie inaczej… Raczej nie oddaję się refleksjom, które mogłyby mnie zaprowadzić do konstruktywnych decyzji… Bo nie wiem, co to znaczy. I raczej wątpię, czy to się kiedyś zmieni. Moje „chcieć” jest za słabe…
Może mógłbym to swoje myślenie wykorzystywać w jakimś dobrym kierunku, ale co to znaczy? To raczej się nie zmieni.
Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem jakiś inny, mam trudny charakter i wynikają z tego same problemy. W życiu próbowałem wielu rzeczy, bardzo wielu „zawodów”, to wszystko było jednak jak takie liźnięcie lodów. Żadna praca mi do końca nie pasowała, w żadnej się nie odnalazłem i w żadnej nie spełniałem, i nie pasowało mi żadne otoczenie, z którym przebywałem. Wciąż czułem się inny, wciąż nieakceptowany, a też nie miałem potrzeby się wykazywać, cały czas tylko „odwalałem” zadania i chciałem być jak najszybciej sam, żeby ludzie mnie już nie wkurzali. O tym pewnie nikt nie myślał, nikt tego nie wiedział, a ja po prostu starałem się żyć najzwyczajniej w świecie jak wszyscy. Inna sprawa, że ciągle czymś się nudziłem, bo mam tzw. „słomiany zapał”, który mnie ogranicza bardzo.
I z jednej strony – chciałbym żyć normalnie, jak większość ludzi, być akceptowany, czuć się dobrze ze sobą, nie bać się, działać, a nie tylko myśleć, ale z drugiej – tyle razy już próbowałem się zmieniać… Nadal nie wiem, kim jestem, co potrafię, jaka jest moja wartość… I robiłem tak wiele rzeczy, z których żadna nie przynosiła mi realnej satysfakcji na dłuższą metę.
Czasami wątpię w to, że zmiana w moim przypadku jest możliwa… Czuję się niezrozumiały, jakbym był z innej planety, wyobcowany i trochę inny… Nie umiem się zmienić dla kogoś, nie umiem się w nikim zakochać i wiem, że nie nadaję się do kochania. To mnie bardzo dołuje i ogranicza.
Powiecie, że nie próbuję znaleźć dobrych rozwiązań, że nie biorę się w garść, że użalam się nad sobą i jestem leniwy, mam wszystko w D. albo mam na wszystko gotową odpowiedź i usprawiedliwienie. Że łatwo znajduję wymówki, ale zawsze wpadam w to samo bagno od lat, czasami myśląc, że nie ma już dla mnie ratunku…
Powiecie może też, że jestem młody, że mam bardzo dużo czasu, że mam szansę jeszcze wiele zmienić, ukierunkować się jakoś… No, właśnie nie wiem:-/ Jedyne co czuję, to to, że coraz bardziej się zniechęcam, mam coraz więcej problemów i nieakceptacji w sobie, i jestem coraz bardziej wobec tego bezradny… Tak jakby już było za późno na jakiekolwiek zmiany, jakby wszystko już się ukształtowało, jakby nic już nie mogło iść w dobrym kierunku. I nikt nie mógł mnie do niczego przekonać.
Nie mogę powiedzieć, że urodziłem się w złym miejscu, złym czasie czy nieodpowiednim domu. Że nie miałem wsparcia, że nie byłem kochany przez rodziców, że nie bywałem szczęśliwy i że nie było w tym życiu dobrych chwil… Dostałem bardzo dużo wsparcia w życiu, wychowywałem się w miarę szczęśliwym domu, z którego jednak wyniosłem obraz bardziej zaradnej życiowo matki i mniej zaradnego życiowo ojca. To w jakiś sposób mogło mnie ukształtować, ale może zbyt wiele wagi do tego przywiązuję? Przecież człowiek w końcu nie wychowuje się jedynie w rodzinie, a przecież tyle razy jeździłem, emigrowałem w różnych celach i zapoznawałem się z różnymi środowiskami, wszędzie mi było nie do końca dobrze i nigdzie niestety nie znalazłem swojego miejsca w życiu… Tak jakbym nie do końca siebie akceptował, co przenosiło się na moje kontakty z innymi.
Może ja powiem, co bym chciał. Bo swoje cele trzeba podobno formułować pozytywnie, żeby miały jakikolwiek sens… A więc – powiedzieć „chcę” zamiast „nie chcę”. I muszą być też konkretne. Bo jak powiem, że „chciałbym być szczęśliwy”, to przecież to jest zbyt abstrakcyjne sformułowanie, czy nie? Nie wiadomo, co miałbym tak naprawdę zrobić, żeby dojść do tego. Albo jak powiem sobie: „Chcę normalnie żyć”, co kryje się pod tym pojęciem? Co ja mam wtedy na myśli? Cel musi być konkretny.

Więc co bym chciał? Chciałbym skończyć ten wywód. Więc zrobię to, co chcę. Niech tak będzie…

62
53

Komentarze do "Chujnia ogólna"

  1. chujowiczu! zarabiaj z kluu.pl, bez działalności gospodarczej, konto automatycznie weryfikowane
  2. Rób doktorat

    0

    0
    Odpowiedz
  3. rozumiem Cię doskonale, bo mam tak samo. W moim przypadku „wina” leży po stronie zjebanego dzieciństwa, braku miłości, akceptacji ze strony najbliższej rodziny jak i dalszej (upokorzenia, wyzywania, szydzenie, podcinanie skrzydeł w stylu” Tobie ma się udać? Ty się do niczego nie nadajesz”. Jeśli już coś zdobywałam, to był komentarz w stylu ” Ty?” z taką pogardą i niedowierzaniem. Druga kwestia to rówieśnicy z dzieciństwa, którzy odcisnęli piętno na mojej psychice. No niestety przyznam, że byłam gnębiona w szkole, z powodu mojego niskie wzrostu (teraz mam 1,60) no ale w podstawówce bachory potrafią doczepić się do wszystkiego, żeby samemu się dowartościować i przypadkiem nie być zaatakowanym przez silniejszych. Koleżanki miałam, ale jak już się pojawiał ktoś bardziej chamski (czytaj atrakcyjny towarzysko) to później odwracali się ode mnie, bo ktoś inny im imponował. Nie ważne, że było obgadywanie tyłka, ważne ze ktoś miał głupie pomysły, głupie odzywki, miał wygląd odpowiedni, kasę, ciuchy itd. Sama z natury w połowie jestem indywidualistką, ale potrafię być ekscentryczką, ale ludzie mnie dołują wszędzie tyle chamstwa i prostactwa – wiele można napisać na ten temat. Ile razy komuś pomogłam to po pewnym czasie ten ktoś miał mnie w czterech literach. Faceci też nieodpowiedzialni się trafiali. Stąd mój brak dostosowania się do świata, niska ocena i brak umiejętności społecznych, takich konkretnych, które pozwalałyby utrzymać na dłużej relacje. Efekt jest taki, że trzymam się z dala od ludzi, nikomu nie ufam już i tak już zostanie. Sama nie pójdę w świat, choć jestem wykształcona i czuje chęć do nauki i rozwoju, ale przyznaje, że boję się ludzi chamskich, głośnych, podłych. Dlatego też nie mogę odnaleźć się w tym złym świecie. Czuje ambiwalentne odczucia, z jednej strony nie chce być samotna, ale z drugiej strony, ludzie mnie denerwują (nie wszyscy, ale przeważnie wielu- swoim głupim zachowaniem, podłością, fałszem itd. ) Trzymaj się, byle do przodu, pozdrawiam.

    0

    0
    Odpowiedz
  4. Czy to ja? Rozumiem Cię w pełni człowieku. Jestem młodszy od ciebie, bo mam 19 lat, ale od kilku dobrych lat zmagam się z tymi samymi problemami. Gdybym wiedział, gdzie mieszkasz zaprosiłbym cię na piwo… Albo nie, wypiję je w samotności. Tak chyba będzie najlepiej 🙁

    0

    0
    Odpowiedz
  5. Ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble ble… I co? Kurwa. Długie, nudne, i długie, i nudne. I chuj.

    0

    1
    Odpowiedz
  6. Jeszcze nie tak dawno temu miałem podobnie, teraz uważam że życie jest piękne.To tylko kwestia zmiany sposobu patrzenia na świat i siebie. Mnie w tym pomogła książka Anthony’ego De Mello „Przebudzenie”, przeczytaj koniecznie, można ją ściągnąć z netu za darmo. Polecam ci również jego wykłady na Youtube.Po ich obejrzeniu twoje życie może zmienić się o 180°.

    0

    1
    Odpowiedz
  7. Pierdolony doktorat

    0

    0
    Odpowiedz
  8. Przestań myśleć o takich pierdołach! Wmawiasz sobie, że jesteś pizdowaty, więc taki się stajesz. Jesteś takim samym człowiekiem jak inni, więc się nie zastanawiaj czy jesteś normalny (bo jesteś – po prostu to wiedz [ja wiem, że jesteś]). Bądź autentyczny i pierdol to co ludzie powiedzą. Żyj tak, by na łożu śmierci nie żałować, że czegoś nie zrobiłeś, z powodu „co ludzie powiedzą”. Zajmij się czymś co lubisz , lub czymś w czym jesteś dobry i konsekwentnie to rób. Nie wmawiaj sobie, że jesteś chujowy, bo nikt na początku robienia czegoś nie był w tym mistrzem. Osiągniecie celu bierze się z doświadczenia i drogi w której pojawiają się porażki. Wyjdź ze swej strefy komfortu !!! Nie żyj schematami, to co robisz na codzień, spróbuj zrobić w jakiś inny sposób (np. nie chodź zawsze tą samą drogą – chociaż ten przykład jest głupi, ale nic konkretnego mi do głowy nie przychodzi 🙂 ).
    Do sedna : Fałsz punktować, co nieważne – jebać !
    Powodzenia w życiu

    0

    0
    Odpowiedz
  9. Ty się zrelaksowałeś i odstresowałeś, a ja się zmęczyłem i znudziłem czytaniem tej chujni. Za długa, zbyt skomplikowany i nudny powtarzający się wstęp. Jednym słowem – chujowa.

    0

    0
    Odpowiedz
  10. Obejrzyj film „jestem na tak” .Mam wrażenie,że jest o tobie.

    0

    0
    Odpowiedz
  11. Kiedyś miałem podobną chujnie jak ty chciałem coś tym zrobić i zdecydowałem się stać tym kim nigdy nie miałem zamiaru, nie jestem sobą jestem zlepkiem osobowości innych ludzi, zrobiłem to po to żeby zostać zaakceptowanym… i udało mi się ale mało kto wiem kim jestem naprawdę a raczej kim byłem można powiedzieć że też jestem pasożytem nie jestem wstanie samemu cokolwiek zrobić zawsze szukam pomocy u innych i zastanawiam się dlaczego tak jest..

    1

    0
    Odpowiedz
  12. O kurwa, czytam i myślę „mój sobowtór pierdolony”. Tyle że jestem młodszy o dwa lata. Reszta pasuje jak ulał.

    0

    0
    Odpowiedz
  13. „Don’t pity yourself. Don’t be an arsehole.” Łapiesz? Fundnij sobie na tapetę. Proste słowa mają wielką moc. Sprawdzone info. Jeśli o tym nie zapomnisz, to zrobisz postęp. ;D
    Wyjdź z bezmyślności, otwórz oczy, i tak dalej.

    0

    0
    Odpowiedz
  14. Znam to, aż za dobrze. Zaciskam zęby od nastu lat, byle do przodu, gdziekolwiek ten przód jest.

    0

    0
    Odpowiedz
  15. Wystarczyłoby melepety żebyście wyszły na ulice i pogoniły usrael z waszego kraju to większosć problemów waszych zostałaby zgładzona na dobre albo zminimalizowana,ale nawet na to was nie stać bo póki macie co do gara włożyć to wam ten stan pasuje bo boicie się to stracić i biedować albo mieć jeszcze gorzej,i dopiero wtedy wyjdziecie na ulice jak będzie sytuacja skrajna która popchnie was do skrajnej desperacji w czasie której nie cofniecie się przed niczym,ale to jeszcze zajmie wiele lat

    0

    0
    Odpowiedz
  16. Zaciagnij sie na statek.. 6 miechow na morzu dobrze ci zrobi!!!!

    0

    0
    Odpowiedz
  17. Nie wątp tak w siebie, ulegasz fikcji, że prawdziwymi samcami są te tępe lalusie, które lansują się za hajs rodziców i że powinieneś dymać laski non stop i rzuć gwoździe. Prawdziwy facet jest pewny siebie, stanowczy i zdecydowany w działaniu, traktuje kobiety jak człowieka a nie skrzeczącą narośl wokół cipki i daje więcej niż bierze, spełniając się w ten sposób. I ty to wszystko w sobie masz, tylko podświadomie hamujesz swoją męską energię przed ujściem i tracisz czas na biadolenie. Wiem, że ciężko z tego wyjść, bo sam miałem taką deprechę, że mało nie załadowałem kuli w łeb. Ale to wszystko są kłamstwa własnego umysłu i da się to pokonać. U mnie zaczęło się od stwierdzenia – jebać to gówno. Jeśli jestem tak nieszczęśliwy, że mam zginąć to równie dobrze mogę jebać wszystko i robić to na co mam ochotę. I mimo, że strach nie zniknął i srałem przez nogawy, to zagadywałem do dziewczyn, mówiłem to co czułem, stawiałem się dresom, które mnie zaczepiały (wolałem dostać w twarz niż kolejny raz poniżyć się i uciec. co do chuja, jakim prawem te pierdolone skurwiele będą dyktować reguły na tym świecie, mam tak samo prawo do życia jak każdy człowiek i nie będą mnie chuje terroryzować). A na gonitwę myśli najlepsze jest działanie i podejmowanie decyzji. Bo zapadasz się w rozważaniu milarda opcji itp. A jak się stanowczo na coś zdecydujesz i przyjmiesz na klatę konsewkencje wyboru, to Ci ulży i poczujesz się pewniej. Bonusowo do zabicia tej deprechy – przestań walić konia do pornoli, to miesza w mózgu jak mało co, uwierz mi. Poczytaj o tym. Po tygodniu nofapu, jak wytrwasz, poczujesz się zupełnie inaczej. A z resztą nawet sam fap nie jest taki zły, ale pornoli unikaj jak ognia, za wszelką cenę. choćbyś kurwa jaja miał sobie urwać to nie oglądaj. Wiem, że przyjemnie, ale to podświadomie sączy Ci do głowy taką truciznę i złudne postrzeganie świata, że nie da się funkcjonować. Kolejna rzecz to tracenie czasu w interencie. Siedziałem na fejsie i innych gównach mimo że tym rzygałem. I nie potrafiłem się podniesć od kompa. A jak już go wyłączyłem to zaczynałą się wegetacja i poczucie bezsensu. Musisz to przerwać. Chcesz coś zmienić w życiu to zaciśnij kurwa zęby i wyłacz internet. I nie włączaj chocbyś umierał z tęsknoty za wirtualem. To przejdzie. To jak z narkotykami. Chcica Cię będzie wykańczać, ale jak wytrwasz to się uwolnisz. I działaj stary. Rzeczy nie muszą być idealne i doskonałe, bo to nie jest możliwe i oczekiwanie na coś takiego cię zabije. Rzeczy mają być „wystarczająco dobre” i to wstarczy by być szczęśliwym. Rozwijaj swój kontakt z kobietami w miarę możliwości, ucz się flirtu itp. ale nie bądź dla nich chujem, ,mimo że one często nie są fair. Na dobry początek obejrzyj Fight Club i poczytaj takiego bloga Volnatification, albo jak ogarniasz angielski to obejrzyj gościa „Eliott Hulse”, myślę, że może Ci pomóc. I jeśli nie wiesz co robić, żeby było dobrze to zacznij od tego, żebyś przestał robić to, co jest źle – fap, pornole, internet. To ci wjeżdża na banię podświadomie i nawet się bronić nie możesz bo żre cię jak rak od środka. Walcz ziomek bo w każdej chwili może cię pierdolnąć autobus i będzie po ptakach, a jak masz umrzeć to co ci szkodzi żyć na całego? Powtarzaj sobie „jebać to” na swój strach, na swoje zwątpienie i rób to co czujesz, że powinieneś. Zagaduj do kobiet, które Ci się podobają. Próbuj nowych rzeczy. Jak nie masz na coś ochotę to się nie zmuszaj tylko olej to ciepłym moczem. To twoje życie i masz prawo żyć tak jak lubisz. Jebać wszystko pozostałe. Jebać całą resztę fałszywych chujów. Ah, i przeczytaj wiersz Herberta „Przesłanie Pana Cogito”. Dla mnie to było motto w depresji – bądź odważny kiedy rozum zawodzi, bądź odważny. W ostatecznym rachunku tylko to się liczy! Zrób wszystko by się obudzić, bo żyjesz w śnie. to jest możliwe, wyjście z tego gówna. Boli jak diabli, ale się da. i jest warto. Powodzenia!

    0

    0
    Odpowiedz