Chujnia.pl – napisz co Cię boli…

Witam wszystkich, mam 21 lat i jestem studentem. Ostatnio złapał mnie zły nastrój i stres związany ze studiami. Otóż w tym roku akademickim zacząłem studiować matematykę (1 rok). Dlaczego ją? Bo ją lubiłem w szkole, zawsze podziwiałem osoby z analitycznym umysłem i też chciałem takim zostać. Ponoć też zarobki fajne 🙂 No ale co się okazało, pewne rzeczy nie wchodzą mi za nic, a pewne wchodzą gładko. Staram się rozumieć te twierdzenia i tak dalej, ale bardzo mnie te studia męczą, zacząłem nawet mieć koszmary nie wiadomo skąd. To już mój trzeci kierunek i jestem zdołowany… wcześniej studiowałem biologię (przerwałem z powodu poprawy matury), a potem chemię (podobały mi się laboratoria na biologii z chemii, praca w labo fajna by była) ale na chemii miałem problemy z zaliczeniem fizyki. Sam już nie wiem co robić. Czy ja w ogóle mogę mieć wyższe wykształcenie. Trochę mi głupio, że tak błądziłem po tych kierunkach i nic nie wychodzi za bardzo 🙁 Porozmawiam o tym z rodzicami… serio przybiło mnie to, boję się o swoje życie teraz, o to czy w ogóle pracę znajdę, bo chce mieć chociaż średnie wykształcenie, ale w szkołach policealnych te zawody, no… coś tam by było, ale czwarty kierunek studiów OBY BYŁ TRAFNY ufff… na maturze zdawałem biologię i chemię, chemia słabo mi poszła, biologia dużo dużo lepiej, tylko botaniki nie cierpiałem.

Myślę jednak żeby w mojej pracy był kontakt z człowiekiem, może być coś powiązane z anatomią człowieka bo lubię czasem poczytać takie nawet bardzo naukowe rzeczy o człowieku, genetyce itd. Mam nadzieję, że problem się rozwiąże wkrótce, coś mi zaświta dobrego…

Parę dni temu wstałem i zrobiłem sobie kawę, po czym usiadłem przed komputerem, żeby przejrzeć skrzynkę mailową. Niby rutyna, ale ten dzień był inny niż wszystkie. Był dniem, w którym kropla przepełniła czarę i dniem, w którym doznałem oświecenia. To nic odkrywczego. Coś co wiedziałem już od dawna, uderzyło mnie tego dnia w pełnej krasie i wszystko zobaczyłem jakbym był widzem, odseparowanym obserwatorem. Skrzynka mailowa pełna spamu, obrzydliwych prób wyłudzeń i zrobienia wszystkiego, żebym tylko się dał na coś naciągnąć. Byłem do tego tak przyzwyczajony, że mój mózg nie reagował, codzienne bombardowanie reklamami, hałasem, obrazami, spamem i komercyjnymi propozycjami w każdej sytuacji życiowej znieczuliło go, ale tego dnia zareagował, obrzydzeniem i zbieraniem się na wymioty. Zamknąłem maila i pojechałem do miasta, załatwiać sprawy, między innymi wypowiedzieć pewną usługę, bo podpisałem umowę, okazało się, że nie potrzebuję, i musiałem rozwiązać. Oczywiście musiałem zabulić, udało im się jeszcze wyciągnąć 150 cebul. Ok. Nieistotne. Tego samego dnia w pracy gadałem z kumplem na stołówce. Opowiadał mi jak tego dnia chciała konsultantka przez telefon chciała go naciągnąć na jakiś dodatek do taryfy, którą ma wykupioną, on powtarzał jak mantrę, że nie potrzebuje, a ona do niego wyjebała z argumentem „ale co panu szkodzi płacić 20 złotych więcej miesięcznie”. Załamałem ręce i złapałem się za głowę. Tak właśnie teraz to wygląda. Wiecie o tym wszystkim co mówię, a mimo to stajecie się tego częścią. Żyjemy w świecie, gdzie ludzi już nie ma. Są martwe w środku roboty, napędzane mechanizmem chciwości, zachłanności. Które chcą tylko sprzedać ci gówno za jak najwięcej pieniędzy i jak najmniej być wychujanym, żeby samemu wychujać. Ludzie zostali oszukani, bo dążą do czegoś co nie ma żadnej wartości. Tak ma być. Tymczasem życie mija niezauważanie obok. Wszyscy posuwają się już do najbardziej podłych zabiegów, żeby tylko wyłudzić nawet jeden grosz więcej. Sprzedaje się ludziom naszprycowane chemią, niskiej jakości żarcie, byle jak najtańsze było w produkcji, a jak najdroższe w sprzedaży. Ludzie się zeszmacą i naszczają na własną godność, żeby tylko mieć więcej. Mieć, mieć. Pazerność. Politycy kłamią, oszukują, posuwają się do wszelkich podłości. Koncerny nas trują na potęgę dla zysku. Banki, operatorzy sieci komórkowych, sprzedawcy sprzętu RTV robią wszystko by naciągnąć na jeszcze jeden grosz więcej. Robią coraz bardziej gówniane produkty, żeby to wszystko się rozpierdoliło i ludzie przychodzili kupować następne. Producenci żywności, niektórych leków są świadomi, że trują ludzi, mają krew na rękach, ale ważny jest zysk. Nawet sztandarowe, znane marki na całym świecie nie kryją się już z tym, że nie oferują jakości i chcą oszukać człowieka na każdym kroku. Dlaczego? Mają mało? Nie, chcą mieć kurwa jeszcze więcej, więcj i więcej. Gdy idę do kawiarni, restauracji, albo jestem na spotkaniach rodzinnych to każdy pierdoli w kółko o pieniądzach, o wartości nominalnej czegoś, zasobach materialnych. Przysłuchuję się rozmowom i naprawdę ludzie są zafiksowani na tym punkcie. Pierdolą o kasie i jak schodzą na inny temat to ciągiem skojarzeń zapętlają się i wracają do kasy. Firmy handlują twoimi danymi, kradną twoją intymność, informacje i nie mają w ogóle żadnych skrupułów. Telefon ściąga jak o czymś pierdolisz, albo gdzieś byłeś i natychmiast wyświetla ci reklamy, żebyś coś kupił. Przypomniało mi się jak czytałem historię Tonego Halika, który podróżując przez Amerykę Południową natrafiał na poszukiwaczy złota, którzy od lat wydobywali ten kruszec, a potem zakopywali w workach i chowali w kryjówkach. Byli już tak bogaci, że mogliby sobie pałace stawiać i żyć jak szejkowie do końca swoich dni, ale nie potrafili powiedzieć dość, wziąć tego co mają i pójść, zacząć żyć. Byli tak owładnięci chciwością, że zapierdalali dalej, by wydobywać złoto, bo chcieli więcej i więcej, aż przychodził kres życia. To być może banał, ale jakoś każdy cwaniakuje, a nikt nie potrafi się z tego wydostać. Jak już ktoś jest w stanie to okrzykną go nieudacznikiem bez ambicji. Prawie wszyscy, których poznałem mieli w sobie olbrzymie pokłady ambicji i zachłanności, napędzani wyścigiem szczurów. Wielu pozostawało jakimiś korposzczurami, liderami, przedsiębiorcami, chuje muje, gdybym teraz ich spotkał i powiedział, że wystarcza mi to co mam, że chcę żyć, a nie uganiać się za pieniądzem, że mam co jeść i wszystko czego mi trzeba, mogę się oddać temu co kocham, żyć i oddychać to każdy gadałby super, fajnie że jesteś szczęśliwy, ale potem pod nosem by się uśmiechali i tak zostałbym okrzyknięty nieudacznikiem bez ambicji. Najgorsze jest już to, że nawet rodziny nie potrafią sobie zaufać, stały się jak zestresowane zwierzęta w trybie przetrwania, wyszarpujące sobie mięso. Niby się spotykają, śmieją, gadają, ale każdy pierdoli tylko o tym samym, o wyznacznikach sukcesu, o tym jakie kto stanowisko zajmuje, ile zarabia, planach finansowych, dobrach materialnych, remontach, autach, bąbelkach i podobnych banałach. Nie ma bliskości, bo nikt nie potrafi sobie zaufać, gdyż zawsze pojawiają się pieniądze w pewnym momencie i pojawia się ból dupy i wychodzą na jaw wszystkie żale. Rozwody i kurwa inne krzywe akcje, a zawsze rozchodzi się o jedno. O hajsy, o to, żeby każdy przytulił i wyszarpnął od drugiego jak najwięcej. I w tym wszystkim ludzie przestali zauważać, że ktoś cały czas sprytnie powoduje, że ten sam hajs jest coraz mniej warty. Ja w każdym razie niedługo pierdolę to wszystko, jak zrobi się cieplej to biorę namiot, zostawiam cały sprzęt elektroniczny, łącznie z telefonem i idę w pizdu przez pola, lasy i góry. Wrócę, gdy mi się będzie chciało.

To nie jest w sumie chujnia, ale myślę, że może skłonić kogoś do refleksji. Kupić samochód nowy, czy używany? Temat przerabiany wiele razy, w mojej opinii samochód używany jest zdecydowanie lepszym wyborem (jeśli jeździsz autem umiarkowanie często, powiedzmy do 10k km rocznie). Zaraz się podniosą głosy, że „ale biedak, nie stać go na nowe, to będzie mówił, że używane lepsze”. Rozważmy więc następującą sytuację: Planujesz wydać na zakup auta 50000 zł. Pierwsza sytuacja: chcesz mieć nowe auto z salonu. W tej cenie możesz dostać co najwyżej jakieś małe auta miejskie z silnikami od kosiarki pokroju Škody Fabii, SEATa Ibizy, czy Kii Rio. Druga sytuacja: postanawiasz kupić auto używane: W tej cenie można dostać w świetnym stanie luksusowe, około dziesięcioletnie, ponad 300-konne limuzyny typu Chrysler 300c, Cadillac CTS, Jaguar XF i sporo innych. Po zakupie dokładnie pucujesz auto, robisz fotki i wystawiasz ogłoszenia: wynajem do ślubu. Zakładając, że uda Ci się wypożyczyć auto 2 razy w miesiącu, a na każdym wypożyczeniu zarabiasz np. 400 zł (po odjęciu kosztów paliwa, dekoracji i podatku), to na rok wychodzi prawie 10 kafli, co powinno wystarczyć na pokrycie kosztów użytkowania samochodu, lub przynajmniej znacznie je obniżyć. Czyli sumarycznie koszty użytkowania wychodzą podobnie, tylko, że w pierwszym przypadku dostajesz jakieś małe, nikogo nie obchodzące jeździdełko, a w drugim wyrąbistą brykę, za wszyscy się będą oglądać, sprawiającą ogromna frajdę z jazdy. Dla mnie wybór jest prosty. Czekam na Wasze komentarze.

Może pomoże, nie wiem, pewnie będzie bardziej depresyjnie niż chujnie; Od ponad 6 lat nie zrobiłem w sumie nic, miałem masę ambicji, muzykę, teatr, programowanie, ale niczego tak na dobrą sprawę nie dokonałem. Masa projektów poszła w kosz. Nic mnie na tyle nie jarało, żeby to skończyć, a do tego robiłem to sam, więc nic mnie w tym nie trzymało. Całe technikum uczyłem się sam programowania (tak, poza zajęciami też), na gitarze gram od 10 lat i dalej mam wrażenie, że nie potrafię nic. I dlatego za każdym razem uczę się wszystkiego na nowo, rzucam to, bo nie umiem tego czy tamtego. Nie mogę znaleźć motywacji. Teraz nie dość, że poszedłem na inne studia niż mój zawód, to jest jeszcze gorzej niż wcześniej. Mam masę pomysłów ale zero sił na ich realizację. Od dwóch lat czekam w kolejce na psychoterapię, bo wszystko, co próbowałem żeby swoją sytuację zmienić zawodziło. Rozmowy z rodziną sprowadzały się do januszowania, że po prostu leń. Tylko, że ja bardzo chcę coś zrobić. Pracowałem nad tym, szukałem, obmyślałem różne sposoby podejścia do projektów, różne metody trzymania się terminów i założeń. Szczerze mówiąc w tym momencie nie jestem pewny, czy to są rzeczy, które mnie jarają i je lubię. W sumie w ogóle nie wiem, czy są jakieś. Wielu różnych rzeczy się już podejmowałem poza tym, co pisałem i dalej nie ma tego czegoś. Pozbyłem się wszystkich gier czy innych przeszkadzajek ze swojego komputera, uznałem, że to może być problemem. Ostatecznie i tak po prostu siedzę i patrzę w monitor nie robiąc w sumie nic nawet ciekawego. E zbyt chaotyczne to.

Od 3 dni trzyma mnie to kurestwo, kilkanaście razy dziennie latam do kibla, wystarczy, że wezmę za duży łyk wody i już mnie goni. Sranie, które kiedyś było dla mnie przyjemnością, teraz stało się udręką, za każdym razem wydobywa się ze mnie istna lawa, która nie dość, że parzy mi odbyt, to jeszcze bryzga na prawo i lewo. Po każdym sraniu muszę myć kibel, bo wodnista sraka dostaje się wszędzie, mam dość. Od 2 dni jem tylko suchary, to jedyna rzecz na którą mogę sobie teraz pozwolić, przez co cały czas chodzę głodny i spada mi masa. Ważę już poniżej 80, jak tak dalej pójdzie, to pierwszy lepszy gimnazjalista będzie mi w stanie wpierdolić. Chujnia.

Wiek 21 jest taki wspaniały, że ludzie od internetu i socjal mediów dostali totalnego piździelca.
Znajoma, która jest gruba i biedna jak mysz kościelna zalewa fejsika i instagrama zdjęciami swoimi jak i psa. Co jest w tym wyjątkowego i godnego tego całego lansu? Nie trudno jest iść do schroniska i wziąć psa ewentualnie kupić(w jej przypadku).

Rodzina ze strony ojca. Ciągle się przeprowadzają bo nie płacą czynszu na czas. Typowe utrzymanki na zasiłku. Na fejsie co pokazują? Regularne gotowanie jakiś tłustych potraw, basen(pompowany koszt około 200 zł), dzieciak z czerwonym paskiem w podstawówce xD?

Żona brata ciotecznego. Siedzi w domu bo ten kretyn wpadł z nią. On jeździ na tirach więc kasę mają ona miała schudnąć i tylko skończyło się na chwaleniu. Cała tablica zajebana zdjęciami bąbelka.Tak kurwa duże osiągnięcie. Wkładasz i wyciągasz i cyk dzieciak. Rozmnażanie jest czymś naturalnym jak sranie. Może są popierdoleńcy na tym świecie co wstawiają na socjale zdjęcia ze srania??

Znajoma, która wstawia cytaty i zdjęcia jak jest jej źle, jak źle jest w tym kraju co robi? Zajmuję się chorą matką na którą dostaje niemałą rente, ma gacha co mieszka z nią i pracuje a ona tylko narzeka i liczy na komentarze typu: jak ja ci współczuję, co się stało?, o jej.

Znajoma mojej matki. Długi w parabankach po kilka tysięcy złotych a na necie co? Zdjęcia z wakacji, nowe rzeczy itd.

Ludzie zgłupieli ja tylko się temu przyglądam i zastanawiam jak długo to będzie trwało?

Jestem 21-letnią pracującą studentką. Tuż po maturze postanowiłam sobie zarobić chociaż trochę siana na swoje drobne i grubsze wydatki. Natrafiłam na ofertę pracy firmy sprzątającej, która bierze zlecenia od jednej z największych piekarni w Polsce. Stawka- 15 zł za godzinę. Pomyślałam – jak na początkującego pracownika to niezła oferta (przy 10 h pracy dziennie + praca w soboty dla chętnych ) Przeraziły mnie godziny pracy :od 7 do 17. Okazało siw jednak że dział w którym pracowałam może zmienić godziny na od 5 do 15. Wyobrażacie sobie ?
Niby kończysz wcześniej ale i tak kurde musisz iść spać o 21 mac, by wstać przed 4 rano i zdążyć do roboty. Tej pieprzonej roboty w której brygadzista ma Twoje zdanie w sumie i nie chce nic załatwić bo tak boi się nawet własnego cienia.
Sama prosiłam przecież szefa o nowe buty, bo ten fiut żółtodziób nawet nie zadzwoni do niego . W dodatku wkrótce mamy pracować 8 h dziennie przy tej samej stawce (godzinowej, nie akord !!!!) Jeśli tylko znajdę coś lepszego to wypierdzielam z tego krzaka . Wolę robić u konkurencji i mieć lepsze warunki pracy niż się katować.

Będzie krótko. Strasznie wkurwiają mnie kierowcy, którzy zapierdalają na przejściach dla pieszych, na dodatek nie zawsze się zatrzymują co może bardzo mylić ludzi. Potem jakiś debil jedzie wolno, więc ktoś pomyśli, że się zatrzymuje na pasach – pieszy przechodzi, i w tej sytuacji zostaje potrącony. Potem się dziwią, że wpierdalają im się prosto pod koła. Jedzie wolno i nie wiadomo czy się zatrzymuje czy jedzie dalej, idzie pierdolca dostać. Ja, zawsze gdy przechodzę czekam aż się zatrzyma całkowicie, nigdy wcześniej, nie wiadomo co tym Polskim orłom drogi przyjdzie do głowy i nie zachce mu się przyspieszyć w ostatnim momencie przed przejściem dla pieszych. Miałem już taką sytuację, że koleś jechał wolno i było widać, że traci prędkość przy pasach, już byłem blisko aby przejść, a on gwałtownie pojechał dalej z przyspieszeniem. Ludzie, kurwa, zdecydujcie się, czy przepuszczacie pieszych czy jedziecie dalej. To naprawdę wkurwia, gdy człowiek stoi jak debil przy pasach i gapi się na samochód i wyczuwa czy zatrzyma się czy nie. Taki kierowca jeszcze będzie miał do wszystkich pretensje, że musi tak długo czekać aby ktoś przeszedł, ale jak przejdziesz to też źle bo powie, że mu się wpakowałeś na jezdnię. To samo tyczy się dużych prędkości, więc albo hamujecie, albo jedziecie dalej.

Kojarzycie pięć etapów umierania? To podam wam pięć etapów szukania DOBREJ pracy w Polsce. Najpierw optymizm, następnie zwątpienie, później wściekłość, następnie rozpacz, a potem pogodzenie się z losem i pakowanie manatek. Ok, rozumiem, że ten kraj na układach stoi, ale marnowanie czasu i nerwów ludzi to już za wiele. Otwierają fikcyjne rekrutacje, człowiek traci czas, nerwy, wysyła CV, chodzi na rozmowy, a potem się dowiaduje od kogoś, że to szopka, bo tam jest już przewidziany kandydat, krewny kogoś z zarządu. U mnie w firmie jest to samo. Nie mam tam wysokiego stanowiska, ale już parę lat pracuję i swoje dojścia mam, na tyle by wiedzieć co w trawie piszczy. Ostatnio otworzyli rekrutacje na cztery dobre stanowiska. Ludzie napierdalali CVkami, a prawda jest taka, że na każde stanowisko był już przewidziany ktoś z zarządu. To samo dzieje się w sektorze prywatnym i państwowym, polacy lubią tworzyć sitwy. Autentyczna sytuacja, która miała miejsce kiedyś na konkursie u mnie do jednego z urzędów. Kandydaci czekają na ostatni etap konkursu, jakiś test, czy coś w tym rodzaju. Po czym wychodzi typ i mówi do jednego z kandydatów na głos: „Gratuluję, słyszałem, że najlepiej ci poszło i masz robotę”. Typ nie wiedział, że oni czekają dopiero na test, myślał, że są już po nim.
Kurwa, w prywatnych firmach jest tak samo. Niektórzy trafiają na kilka takich rekrutacji z rzędu i się załamują. Bo rynek pracownika jest w Polsce mitem. Istnieje, ale dotyczy tylko gównianych prac, jak kasa, taśma, magazynier i podobne syfy. Dobre stanowiska są zabetonowane. I oczywiście masz tych wszystkich, uskuteczniających narrację merytokraczną i zaraz ci debile też się tu pojawią i będą gadać. „Wszystko zależy od ciebie, jesteś kowalem własnego losu”. Darujcie mi to pierdolenie, błagam, znam to na pamięć i choćby mi to powtórzono jeszcze 10 tysięcy razy to tego nie kupię. Uda się w tym gównianym kraju jednemu na tysiąc i zaraz każdy pieje, a o pozostałych nikt nie napisze. O tych milionach, którzy mieli dość, ich poczucie własnej wartości zostało zarżnięte i spakowawszy torby, wypierdolili stąd na zawsze. Dalej uskuteczniajcie swoją narrację, żeby ludzie próbowali dosięgnąć gwiazd, które są za daleko i daremnie tłukli w szklany sufit. Wtedy nie mają czasu na zastanowienie się, albo sprzeciw wobec tego systemu układów mafijnych i klanowych.

Wracałem z roboty autobusem. Jako, że nie miałem dużo czasu na zjedzenie obiadu, a byłem cholernie głodny, to postanowiłem sobie dokończyć w drodze do domu; nic wielkiego – kilka pierogów na wynos.
Od razu pasażerowie patrzyli na mnie z oburzeniem, a najbardziej ten, do którego się dosiadłem, nie wiem dlaczego – z zazdrości, że ja jem, a oni nie…? 🤔
Nagle jakiś typ siedzący obok mnie mówi, że w autobusie nie wolno jeść. Odpowiadam, że nie brudzę i nie śmierdzi, więc wolno.
Mijały kolejne przystanki i ten koleś wysiadał. Aż tu nagle pierdnął tuż obok mnie, knur jebany.
Zaczęło śmierdzieć i nie miałem ochoty już jeść. Kurwa – ciekawe, czy przy obiedzie z rodziną też wali bąki.
Jeśli to czytasz, to żeby ktoś tak ciebie potraktował śmieciu!!