Chujnia.pl – napisz co Cię boli…

Ponieważ ktoś dodał część trzecią, to dla zachowania porządku, wrzucam część czwartą. Dziś zapraszam do zapoznania się z historią pewnego mikrofonu a historia ta, jest nieco inna od dwóch poprzednich. Była końcówka lat 70-tych, schyłek gierkowskiej epoki sukcesu a za horyzontem czaiły się mroczne lata 80-te. Ja z kolegami, siedzimy w mojej piwnicy i udajemy muzyków. Próbujemy grać szlagiery i tak sobie fałszujemy cały wieczór. Nagle, jeden z nas doznaje olśnienia, że trzeba nagrać taśmę i gdzieś ją wysłać, może do radia albo do telewizji nawet. Mimo, że nikt z nas słusznie nie wierzył w sukces, zgodziliśmy się entuzjastycznie. Magnetofon szpulowy jeden z nas posiadał ale nikt nie miał żadnego mikrofonu. Mają w szkole taki duży, metalowy Tonsil ale nie ma mowy aby go pożyczyć skoro nauczycielka nie pozwala go nawet dotykać. W końcu, ojciec jednego z nas miał, jak się okazało, prawdziwego, niemieckiego Grundiga ze statywem i długim kablem. Sukces, pomyśleliśmy i na najbliższą sobotę, zaplanowaliśmy sesję nagraniową. Do dyspozycji mieliśmy dwie gitary i niekompletną, ruską perkusję, częściowo z dorabianymi we własnym zakresie, bębnami. Dziś rzadko kto posiada własne gary w domu a co dopiero w czasach PRL. No więc nadszedł czas pierwszej próby. Ustawiamy taśmę, podłączamy mikrofon i oczywiście nagraliśmy jakieś wygłupy. Po chwili, zatrzymaliśmy nagrywanie, cofamy taśmę i słuchamy. Zamiast naszej radosnej twórczości, słychać było jedynie buczenie z głośnika. Pierwsza myśl, zepsuliśmy mikrofon, zginiemy. Kolejna myśl, źle podłączony, nie to gniazdo, może wtyczka odwrotnie. Nie, niestety, nic nie dało. Kombinowanie z wtyczką i gniazdami, nie przyniosło rezultatu. Jedyne co leciało z głośnika, to buczenie zamiast naszego nagrania. Nadeszła chwila aby poinformować o niepowodzeniu. Ten starszy kolega, od razu sprawdził mikrofon na swoim sprzęcie, który tak na marginesie, zadziwiał nas jakby był z kosmosu. Magnetofony, wielki wzmacniacz, kolumny, gramofon i płyty. Ku naszej uldze, mikrofon był sprawny więc doszliśmy do wniosku, że to na pewno magnetofon. W końcu oznajmił, że pójdzie z nami do tej piwnicy i sam zobaczy co i jak. Zabrał lutownicę i kilka drobiazgów i wyruszyliśmy do naszego studia. Jego pierwszą reakcją na nasz magnetofon był uśmiech politowania bo nawet jak na tamte czasy, to był już przestarzały model z lat 6o-tych, w dodatku jakiś mało znany, ruski czy enerdowski, już nie pamiętam. W każdym razie lutownica poszła w ruch i kabelki w gnieździe DIN zamieniły się miejscami. Okazało się, że ten mikrofon miał jakoś inaczej poprowadzone połączenie do wtyku i nie zgadzały się z tymi w magnetofonie. Po tych perypetiach, nagraliśmy naszą taśmę demo, która leży u mnie w szufladzie do dziś i coś mnie korci, aby specjalnie dla niej, kupić magnetofon szpulowy i posłuchać tego, co żeśmy jako dzieciaki, nagrali w ten pamiętny wieczór 1979 roku w piwnicy mojego domu. Wszak nikt, poza nami, nigdy tego nie usłyszał.

Chyba każdy zna serię filmów z Johnnym Deppem. Chyba każdy oglądał „Piratów” Romana Polańskiego. Filmów i książek o piratach powstało mnóstwo i porywały epickimi historiami oraz barwnymi przygodami bohaterów. Nikt jednak aż do dziś, nie pokusił się o podanie brutalnej prawdy o tych słynnych, morskich rabusiach. Otóż, ich życie codzienne, wyglądało zupełnie inaczej niż przedstawiają to filmy. Piraci nie chodzili wiecznie brudni i a ich odór nie odpychał na kilometr. Z racji tego, że byli zamożni, cenili sobie wyszukane stroje czy kąpiele z pachnidłami rabowanymi ze statków płynących z Azji. W knajpach, nie zachowywali się jak zwierzęta bo do najtańszych mordowni nie chadzali i w miarę możliwości, wybierali raczej droższe lokale bez szczurów i karaluchów, gdzie nie zaglądali cuchnący włóczędzy, napitek i jadło były przednie a piękne niewiasty o bujnych kształtach, z uśmiechem serwowały pieczyste i rum. Nie byli też specjalnie przesądni, romantyczni czy nawet okultystyczni jak w wielu opowiadaniach czy filmach. Otóż, piraci stanowili po prostu zorganizowaną grupę przestępczą, która działając wspólnie i w porozumieniu, czerpała korzyści majątkowe z napadów rabunkowych na międzynarodowe transporty morskie.W końcu, ludzie mieli dość gangsterów i powstały odpowiednie instrumenty prawne aby powołać specjalne oddziały wyłapujące piratów i wieszające niemal od razu z wyrokiem jedynie odczytanym a wydanym o wiele wcześniej. Większość słynnych piratów skończyło jak Escobar, zginęli w trakcie wymiany ognia z władzą. Niektórzy, sami strzelali sobie w łeb aby nie zostać pojmanym i powieszonym. To była prawdziwa rzeź. Statki pirackie były zatapiane wraz z załogą, która i tak najczęściej już nie żyła bo była rozszarpana na strzępy przez kule armatnie a ci co przeżyli i leżeli w konwulsjach na pokładzie, modlili się i błagali o śmierć. Podsumowując, piraci byli brutalnymi i bezwzględnymi gangsterami, którzy dokonywali napadów, kradzieży, rozbojów a nawet porwań i zabójstw. Nie było to towarzystwo godne takiego upamiętnienia w historii. Podobna rzecz ma się z Dzikim Zachodem i kultem kowboja ale to temat na inną opowieść.

Podłączę się za pozwoleniem autora pod kroniki PRL.
Pamiętam kolorowe, ruskie Rubiny, które lubiły palić się albo wybuchać i ważyły 50 kg, przez co nie każdy stolik był w stanie go utrzymać.Kolory były takie sobie ale w dobie czarno-białych telewizorów było to cudo. Był nadawany tylko jeden program i tylko niektóre pozycje były nadawane w kolorze np. Dziennik. Później pojawiły się pierwsze polskie, kolorowe telewizory na licencji Thomsona o nazwie Jowisz. Miałem taki, bo udało go się upolować w sklepie RTV.
Kosztował nieziemskie pieniądze bo na stare złotówki 149 tysięcy i był praktycznie nie do dostania. Miał programator na 5 kanałów i tylko gniazdo antenowe, żadnego HDMI, żadnego SCARTA czy USB.Uruchomiono drugi kanał, więc był wybór między 1 a 2. Później pojawiła się Venus, nowsza wersja Jowisza. Kto mieszkał w Warszawie ten co niedzielę jeździł na Wolumen i kupował poszczególne bloki, części do Venus poczynając od kineskopu a kończąc na obudowie.
Były to części wybrakowane, niepełnowartościowe ale sprawne. Kto miał trochę pojęcia o elektronice sam składał sobie taki telewizor, uruchamiał go i cieszył się kolorowym obrazem. Jeszcze później pojawiły się pierwsze magnetowidy i odtwarzacze wideo np. firmy Otake. Chodził taki dowcip o tych odtwarzaczach: Jakie masz wideo? Takie Otake. Był problem bo te odtwarzacze pracowały w systemie PAL a telewizory w SECAM-ie przez co obraz był czarno-biały i bez dźwieku. Zaradni elektronicy dorabiali płytkę drukowaną z dekoderem PAL i można było cieszyć się hitami na kasetach VHS. Najciekawsze było to, że te telewizory pracowały latami a nawet dziesiątkami lat i rzadko się psuły, nie to co obecne LCD, które nie wytrzymują 5-10 lat. Takie to były czasy.

Ciesz się z tego, że chociaż intensywniej przeżywasz to co dobre. Ja jestem wrażliwy tylko na całe to negatywne gówno i chujowe strony życia, ból, stres i cierpienie, a na pozytywne niewrażliwy kompletnie. Ot taka sprawiedliwość.

cale zycie dazylem do tego, zeby posiadac jak najwiecej forsy na swoich kontach, wiecej nieruchomisci, mieszkan, zlota w swoich sejfach.
Zaczynalem niezle, prywatna szkola, studia mba, firma przejeta po rodzicach. Zarobki kazdego roku pikowaly w gore, kazdego roku zarabialem mniej wiecej 40% wiecej niz poprzedniego, zaczynalem od okolo 5 tysiecy brutto pare dobrych lat temu. Obecnie po blisko 9 latach wchodzenia po szczeblach kariery zarabiam okolo 100-140 tysiecy miesiecznie.
Ale w pewnym momencie kupilem juz wszystko. Doslownie wszystko, mialem kilka kobiet „naloznic” nieoficjalnie ale kazdy z nas wiedzial o co chodzi w tym zwiazku. Zawsze i wszedzie na wszystko sie zgadzaly co na poczatku mnie cieszylo, lecz szybko stracilo sens. Na poczatku podobalo mi sie, ze kiedy mowilem ze maja swiecic cyckami mi na zawolanie, to nigdy nie odmawialy, ze zawsze mialy dobry humor i nie krytykowaly mnie.
W miedzyczasie przyszlo kupowanie samochodow, za 3-4 miesiace pracy moglem kupic dobrej klasy auto, jednak to rowniez mi sie znudzilo, luksus i wygoda nie skaluja sie bez limitu w gore. W pewnym momencie wrzucenie kilkuset tysiecy dodatkowo w samochod powoduje +1% wzrost przyjemnosci z wozenia sie takim autem.
Przerobilem krypto, wydalem 200 tysiecy zlotych na sprzet ktory mial kopac, zwrocilo mi sie z nawiazka, ale potem ceny poszly w gore i przestalo sie spinac, wiec sprzedalem chyba z 20 kart graficznych na allegro (nie, nie jako nowe ).
Mozna powiedziec ze przerobilem juz wiele rzeczy, zaliczylem skoki spadochronowe, jakies drobne sporty ekstremalne. Obecnie mam swojego trenera personalnego na silowni, zbudowalem fajna sylwetke przy 191 cm wzrostu waze 103 kg, mam swoich trenerow psychologow itd. Robilismy testy i wiecie co mi wyszlo, ze czego potrzebuje?
Skromnej, mlodej polki ktora nie leci na forse, ktora jest nieskazona syfem wielkiego biznesu i da mi troche swiezosci, nowego spojrzenia na swiat. Pozwoli wiecej odkryc.
Pamietajcie. Forsa to nie wszystko w zyciu. Kiedy ja bylem mlodszy, bylem zaslepiony posiadaniem.

No kurwa kazdy kto to dozna to mnie zrozumie. Ani zawolac takiego chuja anie mu cos wytlumaczyc no kurwa nic. Jeszcze przychodzi taki gluchy chuj i ci napierdala lapami przed morda. Zamiast po prostu napisac o chuj mu chodzi. Tak kurwa zjebie akurat mam ochote na kalambury. Oczywiscie zaraz jakis pedal mi napisze hurr durr oni maja pod gorke. Ja tez kurwa tyle ze nikt sie naddemna nie lituje srut

Całe dzieciństwo wiele wsparcia, wspólne wyjazdy, rozmowy, książki, malowanie. Od 13 roku życia psychiatrzy, psycholodzy, godziny w pociągach, żeby codziennie dotrzeć do szpitala psychiatrycznego bo depresja i cięcie się. 

Teraz ma 18 lat i co? Trawka, piwsko, wyszydza innych na FB, czuje się lepsza, mądrzejsza, gardzi emocjonalnością i słabszymi. Zawsze uważałam, że każdy ma prawo ubierać się jak chce. Styl metalowy jest ok ale nie tak syfiasty, że wygląda jak żul. Kilka miesięcy temu uznała, że jednak jest facetem i włóczy się z kolesiami i petem w pysku. Wybitnie inteligentna, mimo marnej frekwencji jakoś szkołę zalicza. 

Nienawidzę jej. Z jej poczuciem lepszości, wyższości, z tym głosem, który obniża do męskiego i bandażowaniem cycków. Brzydzi mnie i odrzuca. Mam już w dupie jej przyszłość. Teraz będę dążyć do jak najszybszego wyrzucenia jej z domu. Zaczynam być okrutna w słowach. Nie chcę jej już! Miałam córkę. Ale ona umarła!

Korea i Tajwan będą wypłacać „środki kondolencyjne” rodzinom ofiar, które zaliczyły ostateczny NOP, czyli przenieśli się w zaświaty po szprycy przeciwko C-19 z „preparatu genetycznego mRNA zwanego szczepionką”.
Nie chodzi o to, że suma w wysokości w przeliczeniu wynosi ok. 22500$ i jest śmieszna jak na wartość życia ludzkiego, ale o to, że ichniejsze rządy oficjalnie uznały szprycę za potencjalnie śmiertelną i starają się zadośćuczynić rodzinom ofiar nagonki na szczypawki, nagonki rozpętanej do granic absurdu. Oczywiście nie każdy szczepan przywitał się przedwcześnie ze św. Piotrem czy jak go tam zwał, ale faktem jest, że szpryca może spowodować „rozwiązanie ostateczne” u niektórych chętnych na „eksperyment medyczny z udziałem mRNA”.
Co na to nasi „wybitni specjaliści” z tytułami profesorskimi stręczący szprycę jako jedyny środek zapobiegający zachorowaniu na C-19?
Co na to znani celebryci namawiający na „ostatnią prostą”?
Co na to przekupni handlarze śmiercią oferujący elektryczne hulajnogi w zamian za szprycę?
Wreszcie co na to nasze elity w Polsce?
źródło: dakowski.pl

Wszystko na tym świecie przeżywam jak pojebana. Tak, oczywiście to ma piękne strony, bo potrafię się zachwycić drobiazgami, czasem właściwie niczego mi nie potrzeba, żeby czuć się szczęśliwie albo wystarczy, że ładnie pachnie poranne powietrze.
Ale jak jest źle… to jest źle na całego. Lęk zamienia się w panikę, ból jest nie do wytrzymania, choroby są na maksa przytłaczające. A że więcej jest w życiu jednak rozczarowań, strachu i smutku to łatwo sobie wykalkulować, jak wygląda takie życie.
A najbardziej mnie wkurwia, że wszyscy i tak powiedzą „przesadzasz”, bo ich odczuwanie jest po prostu inne niż moje. Czekam na zjechanie mnie w komentarzach.

Jeszcze trochę i pogoda mnie wykończy. Gdy codziennie wstaję rano i widzę ostre słońce i ani jednej chmury na niebie to mnie kurwica bierze. W sobotę zaczyna się jesień, ale tylko w kalendarzu, bo w prognozach nadal upały. Lubię pochmurne, deszczowe i ciemne dni, jednak prędko takie nie przyjdą. Przynajmniej dzień nie jest już aż tak długi.