Zmiana

Pierwsza połowa mojego wpisu pewnie trochę chujowiczów wkurwi, ale nie o to chodzi. Można powiedzieć, że sporą część swojego dotychczasowego życia przeżyłem naprawdę dobrze. Nie brakowało mi hajsu, jak byłem dzieckiem przeprowadziliśmy się z bloków do nowego domu na przedmieściach, wszystko raczej odjebane, 200 metrów kwadratowych, duży ładny ogród, niewielki basen. W szkole, miałem dobre stopnie, uchodziłem za inteligentne dziecko, przyjaciół których tam poznałem mam do dziś, i jesteśmy zgraną paczką, spędzamy ze sobą sporo czasu, wyjazdy, spotkania etc. W wieku 8 lat straciłem ojca, co mnie mocno ukuło, ale po czasie pogodziłem się ze stratą, rodzina (mama, starszy brat i siostra), zawsze mnie wspierała, i mimo braku ojca, przy niedzielnym obiedzie zawsze jest dobra atmosfera. Rodzina kredytów nie ma, starszemu rodzeństwu się powodzi, mają własne domy w dobrym standardzie, po 2,3 auta, dzieci i małżonków. Mam z nimi świetny kontakt. Jeśli o mnie chodzi to studiuje przyszłościowy kierunek na dobrej uczelni w Polsce, jestem zadowolony ze studiów, sporo się nauczyłem na uczelni, i sporo sam, wiedzę zdobytą aplikuje w życiu, różne projekty które wykonywałem przynosiły mi na tyle hajsu, że na swoje potrzeby, jakieś imprezy, paliwo, żarcie na mieście mam. Nie mam jeszcze pracy na pełen etat, i hajs na mieszkanie i życie dostaje od mamy, ale na uczelni nie próżnuje, stypendium oraz projekty, przynoszą mi co miesiąc parę stówek, a w te wakacje planuje zacząć prace w „zawodzie”. Dziewczynę miałem długo, zerwaliśmy, bolało, ale przeżyłem, później przestało mi zależeć na związkach to spotykałem się z poznanymi dziewczynami na imprezach, na seks. Raz prawie zaliczyłem wpadkę, i ochota na przygodny seks odeszła. Obecnie nie mam dziewczyny.
I teraz clou całego wpisu polega na tym, że niedawno dowiedziałem się że u mojej mamy wykryto poważną chorobę. Nie chcę zdradzać szczegółów by pozostać maksymalnie anonimowy, ale sprawa jest dupna. Sporo mojego optymizmu, i życiowej radości znikło, w chuj nie chciałbym stracić drugiego rodzica tak młodym wieku. Nie boje się o swoją przyszłość, wiem że sobie poradzę w życiu, jedyne obawy mogę mieć w kierunku pewnego zachwiania psychicznego gdybym mamę stracił. Szanse wyjścia z tej chroby są w obecnych czasach są, nawet nie takie małe, ale zawsze to już inne myślenie, i dużo większy stres. Zawsze marzyłem że wraz ze stawaniem się coraz bardziej niezależnym człowiekiem finansowo i życiowo, będę pomagał mamie jak tylko mogę. Szanuję ją strasznie, za to jaką silną kobietą jest i ile w życiu mi pomogła, mam z nią bardzo dobry kontakt. Na samą myśl, że choroba mogła by mi ją zabrać robi mi się kurewsko słabo i źle. Sorry za ten wstęp, ale sam chciałem sobie podsumować, zaznaczyć kontrast, oraz pokazać że w sumie wszystko może iść po waszej myśli, a jedna, istotna rzecz, może odebrać życiu smak.