Łamanie się opłatkiem

Nadchodzi wigilia i denerwuje mnie fakt, że będę musiał łamać się opłatkiem z rodziną. Niby nic wielkiego, niektórzy z Was napiszą, żeby zacisnąć zęby i udać, że wszystko jest ok, ale ja nie potrafię. Cały okrągły rok rodzina skacze sobie do gardeł, wyzywają się od najgorszych, obgadują się, plotkują, wyśmiewają, mają w dupie, a nagle przychodzą te „Święta” i wszyscy udają, że jest się wielką kochającą rodziną i z uśmiechem na twarzy życzą sobie wszystkiego najlepszego. Strasznie mnie to denerwuje. Co mi z tego, jak przy wigilijnym stole jest fajnie, skoro cały rok jest nie do zniesienia? Wolałbym, żeby rodzice zastanowili się nad tym, aby cały rok pracować nad sobą i dobrymi relacjami, a nie tylko w ten jeden dzień. Sam fakt wspólnego siedzenia przy wigilijnej kolacji też mnie wkurza. Nigdy, przenigdy nie jemy razem, a teraz raptem mam wytrzymać z nimi przy stole. Nie jestem ideałem, ale po prostu przykro mi się robi jak o tym wszystkim pomyślę. Cały rok w naszym domu panuje patologia „psychiczna”, a teraz mam udawać, że wszystko jest cacy. No cóż, chyba będę musiał, bo jakbym powiedział szczerą prawdę to by było kiepsko, a nie chcę psuć „udawanej radości ze Świąt”. Zresztą kiedyś już tak zrobiłem; kilka lat temu. Powiedziałem, że cały rok jest taki, że odechciewa się żyć, a teraz udajecie, że jest idealnie; pamiętajcie o tym przez cały rok. Było to w Boże Narodzenie. Niby nic takiego wielkiego, ot powiedziane „jak jest”, no ale zaraz wybuchła wojna, ojciec głupek cały dom chciał roznieść, przez dwa następne tygodnie się nie odzywał i robił awantury o byle co. Ja nie wiem, ludzie nie potrafią przyjąć na klatę trochę prawdy i postarać się zmienić? Lepiej udawać, że wszystko jest ok, skoro nie jest. Ech, rozpisałem się już trochę, a mógłbym pisać znacznie więcej, ale kto to by czytał, zresztą i tak od tematu łamania opłatkiem przeszedłem do mojej chorej rodziny. Dziękuję za wysłuchanie. Cześć.