Ostatnia spowiedź

Długo zastanawiałem się czy to w ogóle napisać i opublikować, kto wie może piszę to tylko dla siebie i zostanie gdzieś w pamięci komputera… Ale napiszę, to moja spowiedź, może psychoterapia, nie wiem, jak to przeczytasz to sam sobie to jakoś nazwiesz. Wszystko zaczęło się ładnych parę lat temu, kiedy pełny radości, dumy i wiary w siebie kończyłem szkołę średnią. Na świadectwie same czwórki, piątki, matura też świetnie zaliczona. Pełny nadziei zacząłem studia na kierunku, który zawsze mnie interesował, jednakże po paru miesiącach stwierdziłem, że grubo pomyliłem się z wyborem studiów. I przyszedł pierwszy cios, po 1 semestrze zrezygnowałem ze studiowania na ?wymarzonym? kierunku. Wtedy szybko się otrząsnąłem i w październiku ruszyłem znów na studia, tym razem politechnika. Wiedziałem że nie będzie łatwo po wcześniejszych doświadczeniach z uniwerkiem. Spiąłem się na całego, władowałem całą zarobioną na wakacje kasę na korepetycje i dałem radę przejść pierwszy semestr. Z ponad dwustu zostało nas tylko pięćdziesięciu może sześćdziesięciu. Czułem, że znów żyję, że mogę coś osiągnąć, być kimś. I wtedy gdzieś uleciał zapał, kolejne semestry, kolejne warunki, aż w końcu tama strzeliła. Znów w plecy, każą mi powtarzać albo iść w pizdu. Bałem się znów rozczarować rodziców, więc nic im nie powiedziałem (Boże będę żałował tego do końca swych dni), przez rok kłamstwo trwało, a ja nic nie zrobiłem żeby nadgonić na uczelni kolejny stracony rok. Szansa na inne życie przyszła nieoczekiwanie, siostra zaprosiła mnie do Irlandii na wakacje do pracy. Znów poczułem się coś wart i potrzebny, w pracy dawałem z siebie wiele i świetnie zarabiałem, z jednej strony cieszyłem się tym, że jestem samowystarczalny, z drugiej jednak strony, kuło mnie przerwanie studiów i ucieczka od problemów jak tchórz. Z jednej strony cieszyłem się, że tak mogę spędzić resztę życia, dobre zajęcie, przyzwoite zarobki, jednak każdej nocy kłamstwo bolało coraz bardziej. Bałem się przyznać rodzicom, z drugiej strony modliłem się do Boga o to by w końcu prawda wyszła na jaw. Przed kolejnym semestrem prawda się wydała. Uczelnia przysłała list o tym że wydalają, miałem dwa tygodnie na podęcie decyzji. Po namowach wróciłem żeby skończyć to co już zacząłem, wstyd mi było przed wszystkimi że już jestem tak dużo w plecy, znajomi pisali prace dyplomowe, a ja byłem w czarnej dupie, ze wszystkim, zarówno w szkole jak i emocjonalnie. Podjąłem jeszcze jeden wysiłek ukończenia uczelni, poznałem nowych wspaniałych kolegów (do dziś się o mnie martwią i wspierają, ale jest mi wstyd pokazać się przed ich oczami). Co więcej poznałem dziewczynę, jesteśmy już półtorej roku. Pokochała mnie mimo moich niedoskonałości, a ja pokochałem ją. I kiedy myślałem, że w końcu mam jakiś cel, jakąś lepszą perspektywę, znów zacząłem zlewać uczelnię, nie wiem dlaczego po prostu sam nie potrafię sobie tego wytłumaczyć. Znów nawarstwiły się warunki, aż w końcu, po raz kolejny w swojej ?cudownej? karierze naukowej, stoję przed perspektywą wydalenia z uczelni albo powtórki. Jak zwykle nic nikomu nie powiedziałem wcześniej, ani rodzicom ani dziewczynie. A teraz siedzę i się żalę, bo nie mam odwagi, nie jestem ani trochę dorosły, nie mam za krzty ochoty żyć. Ja już nie widzę kolorów w życiu, są tylko jaśniejsze momenty, kiedy jestem z dziewczyną. Boże! Co ja kurwa robię? Kim ja kurwa jestem?! Już sam nic nie rozumiem, żyję w depresji. Odgrywam ten swój teatrzyk przed wszystkimi, tylko po co? I tak niedługo się wyda. Gdzie ja idę? Nie widzę przed sobą żadnej drogi, tylko zawiodłem znów rodziców, i dziewczynę. Nie jestem jej godzien, tylko łamię jej serce, przy mnie nic nie osiągnie. Może spakować trochę ciuchów i wyjść? Zostawię tylko list na pożegnanie. Albo skończę ze sobą, chociaż nie wiem czy na to starczy mi odwagi. W nocy nie śpię, mam depresję, wpadam w chorobę psychiczną. Nie popełniajcie moich błędów, rozmawiajcie z kochającymi was osobami i walczcie mimo niepowodzeń i kochajcie szczerze. Ja już nie mam nadziei, ale kto wie może Bóg da mi jeszcze jedną szansę na naprawę swojego życia. Na razie widzę ciemność, sam zapracowałem na nią…